Er was deze maand bij FNV Bouw alle aanleiding geweest voor een feestje maar ik hoor er niemand over. Ons hoofdkantoor in Woerden bestaat veertig jaar. Het werd op 12 september 1973 officieel geopend door de toenmalige minister Hans Gruyters van Volkshuisvesting en Ruimtelijke Ordening.
Het waren spannende jaren voor progressief Nederland. Gruyters was van D66-huize en minister in het kabinet-Den Uyl, het meest vooruitstrevende dat Nederland ooit kende. ‘De verbeelding was aan de macht’, heette het en de samenleving was maakbaar, dachten we. Hóópten we, liever gezegd. Eindelijk ruim baan voor die langgekoesterde sociaal-democratische idealen. We gingen kennis, macht en inkomen eerlijk delen.
Maar ook was het spannend in de vakbeweging. Na jarenlang gesteggel over ‘samen sterk’ aan de ene kant en ‘eigen identiteit’ aan de andere kant, hadden de bouwbonden van NVV en NKV en in hun kielzog die van het CNV eindelijk de knoop doorgehakt. Ze zouden nauw gaan samenwerken en zelfs gaan samenwonen. Vandaar dat er grond werd gekocht in Woerden, keurig in het midden tussen de voormalige standplaatsen Amsterdam (NVV) en Utrecht (NKV). In 1972 begon de bouw van het bondskantoor van de Federatie Bouw- en Houtbonden en een jaar later konden de bonden het betrekken.
Het preutse CNV werd kopschuw toen er daadwerkelijk moest worden verhuisd en durfde het avontuur niet aan. Vandaar dat het gebouw vanaf het begin eigenlijk te groot was. De vierde etage stond leeg en werd al gauw verhuurd aan de toenmalige Dienstenbond FNV. Later bood die onderdak aan een automatiseringsbedrijf, FNV ZBo en het regiokantoor Noordwest. Sinds vorig jaar wordt een hele verdieping bezet door de ANBO.
Wat nu het enorme bedrijventerrein de Middellandpolder is, was aan het begin van de jaren zeventig nog helemaal weiland. Het gebouw van de federatie was het tweede kantoorpand aan deze kant van de spoorlijn. Alleen het huidige kantoor van de Fortis bank stond er toen al. Geen wonder dat er kort na de oplevering spontaan een paar schapen in de hal stonden, die met hun nieuwe buren kwamen kennismaken.
Toen het gebouw er 25 jaar stond, in 1998, was dat aanleiding voor een flink feest. In en om het kantoor waren de hele middag activiteiten en spelen. Je kon salsa dansen, van het gebouw abseilen, bruggen bouwen over de sloot aan de Polanerbaan en er zelfs op varen. Marianne Spanenburg belandde ter vergroting van de feestvreugde in het water. ’s Avonds was er eten, drinken en dansen in een grote tent midden op het parkeerterrein.
Het veertigjarig bestaan is nu geruisloos voorbijgegaan. Misschien heeft er zelfs niemand aan gedacht. We zijn druk met heel andere dingen. We zitten in een vernieuwingsproces, we verbouwen en verhuizen en het is ook nog eens crisis. Maar over tien jaar, als Houttuinlaan 3 er vijftig jaar staat, dan is het groot feest. Zullen we dat afspreken.
September 2013
